سال ۲۰۱۳ بود که «ردولف استینگل» ، Rudolf Stingel هنرمند ایتالیایی ساکن نیویورک به کشور خود بازگشت و در دوسالانه ونیز با نمایشگاهی خاص حضور یافت.
او که همواره در پی به چالش کشیدن باورهای شکل گرفته درباره هنر و به‌ویژه نقاشی است، چارچوب های مفهومی خاص خود را دنبال می‌کند و در نمایشگاه ونیز هم در همین مسیر حرکت کرد.
استینگل مکان تاریخی پالازو گراسی را برای نمایشگاه خود برگزید و نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در مساحتی افزون بر ۵ هزار مترمربع به‌عنوان نمونه‌ای نادر از نظر وسعت برپا کرد.

ویژگی عجیب این نمایشگاه، پوشانده شدن همه سطوح (کف و دیوارها) با نقش یک فرش شرقی بود. گویی همچنان که در زبان فارسی «فرش» را «گستردنی» خوانده‌اند، در این نمایشگاه فرش از کف به همه سطوح گسترش یافته بود.

استینگل این ایده را برگرفته از خانه زیگموند فروید (روانکاو اتریشی) اعلام کرد که حضور مکرر فرش‌های شرقی در تصاویر برجای مانده از خانه و اتاق کارش برای فرش دوستان آشنا و مشهور است.
او در پالازو گراسی از فرش به‌عنوان زمینه‌ای برای پیوند نقاشی‌ها و معماری فضا استفاده کرد و توانست نقاشی و هنر مدرن را بر زمینه‌ای از فرش کهن به گونه‌ای متفاوت و درخور توجه به نمایش درآورد.
در این نمایشگاه افزون‌بر ۳۰ تابلو نقاشی در قطع‌های مختلف که گاه از فرط کوچکی در زمینه گسترده فرش ناپیدا می‌نمودند به نمایش درآمد و درک تازه‌ای از پیوند و قرابت فرش، نقاشی و معماری برای مخاطبان به تصویر کشیده شد.

اغراق نیست اگر بگوییم این بار مخاطبان با یک «تحول بصری» نمایشگاه را ترک می‌کردند. به گونه‌ای که تصاویری دو بعدی (فرش و نقاشی) در فضایی سه‌بعدی (معماری) با ترکیبی بدیع درآمیخته بودند. آنچنان که برخی صاحبنظران درباره نمایشگاه او گفته بودند که مخاطب گمان می‌کند مانند یک ماهی در حال شنا در یک آکواریوم است یا همچون آلیس به لانه پر پیچ و تاب و عجیب یک خرگوش در سرزمین عجایب وارد شده است و در این واقعیت بصری فراگیر و بی‌پایان جذب می‌شود.
کسی که در چنین نمایشگاهی حضور می‌یابد فقط تماشاگر نیست و گویی در فضایی تعاملی به ایفای نقش می‌پردازد. به‌ویژه آنکه این‌بار فرش‌ها نه‌تنها کف که دیوارها را نیز به تمامی و بدون هیچ خلایی پوشانده‌اند و مقیاس‌های معمول به هم ریخته است و فضایی هیجان‌انگیز و غیرطبیعی ایجاد شده است. عجیب نیست که در برابر این وسعت بی‌انتها از نقش فرش که بیننده در برابرش احساس کوتاهی و کوچکی می‌کند، تجربه‌ای سورئال شکل بگیرد و احساس زمانی و مکانی تماشاگر مختل شود.

از ویژگی‌های دیگر کار استینگل این بود که تصاویر فرش گاه چنان با بزرگ‌نمایی به کار رفته بودند که بیننده می‌توانست تک‌تک گره‌هایی را که در خلق چنین اثری به کار می‌روند ببیند و بیشتر به عظمت کار شرقیان در تولید این دستبافته‌ها پی ببرد. گره‌هایی کوچک که در خدمت خلق اثری بزرگ قرار می‌گیرند.