چکیده:

هنر سفالگری دورi صفوی همچون دیگر هنرهای این دور ه شاهد بالندگی و پویایی بسیاری بوده است. در مراکز متعددی در این دوره سفالهای ممتازی از زری نفام وکوباچی و « سفید وآبی »گرفته تا سلادون و گمبرون پدیدآمده است. در این میان از دو شهرکرمان و مشهد سرامیک های بسیاری به جا مانده است.این پژوهش که با روشی توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخان های و مکتوب انجام شده است با آگاهی به اینکه کرمان و مشهد در پیشینه سفالگری ایران و اوج درخشش دوره های گذشته (سلجوقی و ایلخانی) نامهای بزرگی نبوده اند در پی پاسخ به این پرسش است که مهمترین ویژگی های سفال دوره صفوی از نظرفرم، رنگ، لعاب و کاربرد آن در این مراکزچیست و میزان تاثیرپذیری آن ها از سفالگری چینی تا چه اندازه است؟ دو شهر کرمان و مشهد در دوره اوج هنرهای صفوی سهم بزرگی در سفالگری این دوره دارند. سفالینه های مشهد این تاثیرات چینی را در نقوش و کیفیت ساخت بیشتر بازتاب می دهند و در سفالهای کرمان شاهد تنوع بیشتری در فرم، نقش، رنگ و لعاب سفالهای تولید شده هستیم. این دو شهر با توجه به تنوع زیاد آثار سفال و سرامیک برجای مانده از آ نها می توانند نمایندة سفالگری دورة صفوی باشند.

نویسندگان:  اكبري عباس*, صادقي طاهري علي